Om 13:10
gaat ons vliegtuig. We zijn er al vroeg. Mijn broer en zijn vrouw en mijn man
brengen ons weg. Mariëlle wordt door haar moeder weg gebracht. Waarom toch
ineens de zenuwen? Ik voel me onrustig. Niet alleen omdat ik André vreselijk ga
missen, maar het afscheid voelt ook anders aan. Weer die zenuwen..
In mijn
hoofd loop ik nogmaals mijn spullen na of ik echt alles voor de klim in mijn
dagrugzak had zitten als noodpakket, voor het geval dat de koffers niet aan
komen. Wandelstokken zijn niet toegestaan en de slaapzak-matje zijn toch te
groot, maar die spullen kan ik altijd nog huren mocht het nodig zijn. Het lijkt
me vreselijk om zonder je eigen spullen te moeten gaan klimmen, ik neem zekere
voor onzekere... Dat maakt dat mijn dagrugtas nu al 10 kilo is. Het is tijd om
afscheid te nemen.” Beloof me dat je dit nooit meer zult doen” Zei mijn man nog
vanochtend. Ik denk dat hij er niet op gerust gesteld is dat ik een berg ga
beklimmen, maar hij zegt wel “Aan je voorbereiding zal het niet liggen” en dat
stelt me gerust. Ik denk dat ik nog nooit zo een goede conditie heb gehad, ook
niet in de tijd dat ik aan scuba diving deed. Onlangs kon ik een leuke broek in
de winkel bij het passen niet over mijn kuiten krijgen.
Uiteraard
gaat poortje af bij mij en word ik toch best grondig geinspecteerd, op dit
moment hoor ik mijn telefoon gaan, nog iemand die me veel succes en plezier
wilde wensen, maar ik kan niet opnemen. Ik ontving veel succeswensen de
afgelopen tijd, heel erg lief! Alleen dan komt bij mij de gedachte: hoe kan ik
nu nog thuis komen met mededeling dat ik het niet gehaald heb? Nee dat is geen
optie. Door de 9 dagentrip te kiezen hopen we de AMS (acute mountain sickness)
niet te krijgen. We gaan er gewoon voor, met een beetje vertraging aangeboden
door de KLM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten