Na het ontbijt zie ik al veel mensen op The Wall, sterker nog, ik zie file op The Wall! Porters moet je altijd voor laten gaan! En dat doen we ook. Zij zetten immers je volgende camp op. Gelukkig zijn de muurklimlessen niet voor niets geweest. Niet dat hier letterlijk geklommen moet worden, maar ik herken de grepen en ik heb meer vertrouwen in mijn kunnen. Klauteren is het zeker wel. Wel jammer van mijn dikke zolen, ik voel niet of ik mijn voeten goed plaats, op goed vertrouwen dan maar. Ik kan me zo ook voorstellen dat het ook wel eens fout gaat. Het lijkt wel alsof de gidsen en de assistent gidsen allen op strategische punten staan. Misschien geleerd van het verleden. Ik vraag het nog na bij Living. Hij zegt van niet. Als ik daar een opmerking over geef dat ik hem niet geloof en dat ik denk dat hij probeert een antwoord te geven om ons geen zorgen te laten maken heeft hij volgens Mariëlle een grote grijns op zijn gezicht. Ik zie dat niet, ik kijk tegen zijn enkels aan zo stijl is het. Mariëlle vind The Wall geweldig en hobbelt (zo ver dit mogelijk is) vooruit. Ik doe pole pole, want na The Wall komt vast en zeker een volgende intensieve uitdaging. En dat is goed gegokt. Na stijgen komt dalen om vervolgens weer te stijgen (uiteraard weer erg stijl) Inmiddels heb ik last van mijn knieën en heupen door deze intensieve dag. Ach ja, hoort erbij. Ik wordt ineens opgevangen door Nick. Zand en steentjes maakt dat het lopen hier glad kan zijn en geregeld glij ik een stukje ipv lopen. Camp Karanga! Dorst en honger als een paard. Maar ik zie iedereen hun mobieltjes pakken en dus vraag ik meteen naar het bereik. Dus eerst sms-en naar het thuisfront en dan eten/drinken. Want ik wilde mijn lieffie toch even laten weten dat ik het nog doe, soort van.
 |
| Marielle strikt de veters van een porter |
 |
| Oke, hier voelde ik me niet helemaal lekker... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten