Dag 7 - Summit 2.00 t/m 13.30 en 15.00 t/m 18.30

Uiteindelijk toch 15 min gekregen om ons aan te kleden en daarna 30 min om de koekjes met thee te drinken.

We starten om 2 uur in de ochtend. Voor ons waren er al vele gepasseerd. Het was een mooi gezicht met de lichtjes in het donker al lopen. In het donker zie je de berg niet, wel de lampjes die iedereen bij zich heeft.

De dag ervoor heeft Living duidelijk gezegd dat we een behoorlijke klim gaan maken. Dat het niet erg is als hun onze tassen zouden dragen. Als hij het ziet dat het ons te veel wordt, is het al te laat. Dus belangrijk was dat we op tijd moesten aangeven om de tassen af te geven. Aangezien ik met dag 1 al ervaren heb om mijn tas “gedongen” af te staan was het nu iets makkelijker om mijn tas af te staan. Omdat ik vrij snel mijn tas afgedaan heb, volgde Lisa na een tijdje ook. Ik was super trots op haar want ik ken mijn lieve eigenwijze vriendin.

Ik baalde verschrikkelijk voor Lisa dat ze de laatste 45 min last kreeg van haar rug en in haar heup. Ik heb gelukkig geen lichamelijke klachten. Ik was wel ontzettend moe, en viel soms bijna in slaap tijdens het lopen. En dat terwijl we nog een lange weg moesten afgaan. Onderweg zag ik van schaduw nog twee schattige muizen lopen en een pad in een hoekje staan, maakte het lopen in het donker weer grappig. Gister tijdens het lopen zag ik nog een paard staan. Lisa vertelde me dat het hoogwaarschijnlijk komt omdat ik moe bent en mijn hersenen lui zijn en bepaalde indrukkingen gaf zonder goed na te gaan of het juist is.

 Eindelijk aangekomen om Stella point om 8.30 had ik kloppende hoofdpijn gekregen en knuffelde ik Lisa en vertelde haar het niet erg te vinden om niet verder te lopen. Omdat Lisa last had van haar lichaam en ik had weer eens hoofdpijn. Tot nu toe elke dag hoofdpijn gehad.

Lisa was duidelijk en zei direct nee we gaan echt Uhuru halen. Daar was ik erg blij mee dat ze dat zo stellig zei. En was ook niets tegenin te brengen gelukkig!!! Na een aantal minuten bij Stella te hebben gestaan zijn we verder gegaan naar de top. Mijn hoofdpijn werd er niet minder om en had bij Stella paracetamol en ibuprofen ingenomen. Aangekomen bij de top was ik erg opgelucht en blij dat we door zijn gelopen. Hoofdpijn ging naar de achtergrond… Later begreep ik van Lisa dat Living ons echt niet had achter gelaten en ons verder had laten lopen. Heerlijk om Living als gids te hebben. We hebben 30 min op de top gestaan. Foto’s gemaakt en een film gemaakt.

Daarna zijn we naar beneden gegaan. Ik moest huilen omdat ik het zo zat was die hoofdpijn, daarbij was ik ook erg misselijk en moe. Ik wilde me groot houden, dus draaide me om zodat alleen Lisa het zag. Ik was al richting beneden aan het lopen. Was ontzettend moe dus wilde het liefst al beneden zijn. De gidsen zaten nog even bij Stella point en volgde ons verder. Living loopt ineens naast me en wilde mijn arm vast houden, waarop ik zei dat ik zelf kan lopen, eigenwijs als ik was. Want ik gleed een keer uit, en liep zwalken over de paden. Hij zei dat hij mijn arm vast zou houden als we bij het zacht zand aan komen. Waarop ik zei prima. Geen idee wat hij er mee bedoelde, maar te moe was voor verdere uitleg. Uiteindelijk kwamen we bij het zachte zand. En hield hij mijn arm vast en legde hij uit dat we zo naar beneden konden gaan. Dit ging een stuk sneller dan naar beneden. Het naar beneden lopen was erg leuk om te doen. Alleen soms als we aan het bijkomen waren, bonkte mijn hoofd nog harder. Soms maakte we een praatje en vroeg hij of ik moe was. Waarop mijn antwoord was, dat ik niet moe was. Toch al vrij snel bekende ik erg moe te zijn en dat mijn hoofdpijn en misselijkheid nog niet over was. Hij gaf ons wel een compliment dat we het zo goed gedaan hebben. Dat hij het wel spannend vond omdat ik met dag 1 een paniek aanval had. En dat we het beiden erg goed gedaan hebben. Hij vroeg of het zou helpen als ik even tot rust zou komen om vervolgens het laatste stukje te lopen. Waarop ik zei dat hoe dan ook we wel door gaan lopen dat het wel zou gaan. Living vroeg tijdens het lopen of het wel verstandig was om te kaarten. Waarop mijn antwoord was dat het op dat moment goed was, en dat ik geen behoefte had om te rusten. Aangekomen op de camp kreeg ik wat te drinken en ging ik even liggen. Waarschijnlijk 40 min geslapen. Toen wekte Lisa me, wat ik baalde want ik lag dacht ik net te slapen. Ondanks mijn misselijkheid heb ik wat gegeten en de spullen opgeruimd en zijn we verder gegaan.

  15.00 begon de volgende route… We kwamen andere klimmers tegen die de top nog moesten klimmen. Ik probeerde er op mijn best uit te zien. Want ik wilde ze niet ontmoedigen hoe ik mij voelde. Gelukkig al vrij snel kwamen we niemand meer tegen en gingen we lopen. In het begon was alleen Nick met ons aan het lopen. Nick vroeg of hij mijn tas kon dragen, waarop mijn antwoord nee was. Mijn reden was dat ik anders te weinig zou drinken en als ik van mijn hoofdpijn en misselijkheid af wilde komen moet ik wel voldoende drinken. Uiteindelijk volgde Living ons en kwam hij naar mij toe en vroeg waarom ik mijn tas niet liet dragen door Nick. Uiteindelijk heeft Living toch aangedrongen om mijn tas te dragen en liet mij af en toe stoppen om wat te drinken.

Ik was zo misselijk dat ik het moeilijk vond om de mannen achter mij te verdragen. Ze hebben een luide stem en als ze Swahili met elkaar spreken kon ik niet verdragen. Ik wilde ze liever voor mij laten lopen, alleen dat accepteerde ze niet, omdat ze ons in de gaten wilde houden. Ze namen daardoor een gepaste afstand van ons. Wat erg fijn was.

Uiteindelijk aangekomen op de camping ging ik zitten en was de hoofdpijn, misselijkheid weg…  Ik had nu de puf om iedereen een sms te sturen om te zeggen dat ik de top bereikt hebt. Waarschijnlijk had ik last van Hoogte ziekte!

Vandaag kreeg ik van Lisa Coca cola… Omdat ik het verdiend had… En al die tijd zonder cola gedaan heb… Misschien voelde ik me daarom wel goed… Moest gewoon mijn verslaving weer aanvullen.