4800-5895-3700

01:15 Een geweldige verrassing, het heeft gesneeuwd!!! Ineens ziet het er magisch uit. Mensen lopen door ons mini-camp en de lijn van mensen gaat zo de berg op. Een lange sliert van mensen met lampjes die langzaam aan naar boven beweegt. Ik hoor iemand zeggen “oh camp, hier had ik ook wel gewild” Onze maagjes worden gevuld met thee en koekjes. Ik vraag me af of men geen stevige snack geeft, of dat dit uit gemak is. Het is niet veel om de hele nacht mee te moeten doen. Maar ik heb een paar repen mars (in Moshi waren deze vloeibaar, toch voorzichtig mee genomen), een energiebar en water met isostar poeder. Moet goed komen. Living zegt, geef je tas af als je denkt dat die te zwaar is of je belemmert. Wees voorzichtig met je energie, de energie verspreiden. Wacht er niet te lang mee, als wij het zien is het al te laat. Geef je tas gewoon aan ons. Ik ben daar natuurlijk te eigenwijs voor en besluit het nog even aan te kijken. En als hij dit nu al zegt, hoe zwaar is die tocht dan wel niet. Slik.. Hij zegt nog, vergeet je zonnebrandcrème niet mee te nemen. Om 2 uur sluiten we ons aan bij de lange slinger die langzaam omhoog gaat. Ook bij ons gaan de lichtjes aan, het lijkt wel St.Maarten. Al snel merk ik dat ik niet zo snel wil gaan als de mensen die voor ons lopen. Wij kiezen voor een langzame pas en worden dan ook ingehaald. Er is een man die ons wil passeren en zegt dit tegen zijn gids. Zijn gids zegt. Ze hebben een goed tempo, onderbreek ze niet. We lopen zo langzaam dat ik me bijna zorgen maak, maar na zo’n opmerking van de gids is dat weg. Mijn persoonlijke eis is dat ik de berg op moet kunnen komen met alleen via de neus te ademen. Dit heb ik tot op heden ook gedaan, dus deze nacht moet ook zo gaan. Ga ik harder, dan ben ik bang dat ik buiten adem raak met alle gevolgen van dien... Onze hoofdlampjes geven net voldoende licht om het spoor te zien. Als ik recht voor me kijk dan zie ik de schoenen van Mariëlle.  Living had het over een milde temperatuur door de hagel, nou het is gewoon ijs koud! Mijn voeten voelen nu al aan als gevoelloze dingen. `wiggle your big toe` (Urma Thurman film Kill Bill) Ik wiggle ze wel allemaal, goed voor bloedsomloop.

 Marielle geeft haar rugtas aan de gids. Ik weiger nog steeds. Ik denk wel na over het verdelen van de energie en misschien is dat toch wel verstandig. Ik kijk omhoog. Living ziet dat. Niet omhoog kijken! Zegt hij. Maar ik kijk niet omhoog van moet ik nog zo ver? Ik kijk omhoog en zie de uitdaging. Dan kijk ik naar beneden en ik ben trots dat we al zo ver zijn gekomen. Ik wil wat uit mijn tas pakken. Ik trek mijn buitenste handschoenen uit en dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn handen voelen meteen bevroren aan. Eindelijk besluit ik om niet langer eigenwijs te zijn en zet mijn trots opzij. Ik geef mijn rugtas af. Het "pad" is erg stijl en het loopt niet fijn met een rugtas. Living tovert een paar snickers tevoorschijn. Happy met een pauze eten we de inmiddels bevroren snickers op (van vloeibaar naar bevroren in 6 dagen). Pauze is niet lang en we zijn snel weer in beweging. Het duurt niet lang meer voordat de zon op komt. Ik begin last van mijn rug te krijgen. Dit probleem had ik in december ineens, ik heb mijn rug er voor laten kraken, maar het is niet helemaal weg gegaan. En nu komt het in alle heftigheid terug. Mijn fysiotherapeut had gezegd dat ik mijn rug hol moest maken en lopen als een zwangere vrouw. Dat maakt de rug sterk. Nou als ik dat nu doe, dan pleur ik van de berg. Mariëlle zegt “ik val bijna in slaap zo moe ben ik” Ik maak me zorgen, ik loop immers achter haar. Waar blijft die zon, dat zal helpen haar wakker te houden Even een stop, paracetamol en ibuprofen. Mijn pas is trager dan net en elke stap doet pijn. Ik begin een ritme aan te nemen van 3 stappen en 1 rust. Zo schuifel ik verder. Wachten op pijnstillers is naar, vooral omdat ik niet rustig kan gaan zitten, dan koel ik te snel af. “Wiggle your big toe” Ik wiggle ze maar weer allemaal. Het zijn ijsklompjes geworden. Daar is de zon! Wauw, en het is meteen een prachtig plaatje.

 Living ziet dat ik probeer mijn camera te bereiken. Hij helpt, hij weet waar ik deze verstopt heb in al mijn lagen kleding. In mijn donsjasje. Hij gaat ook meteen foto’s maken. Ik ben happy en geniet van het uitzicht. En dan door ploeteren naar boven, nog een klein stukje tot aan Stella point. Maar eerst nog een paar pillen voor de rug, Mariëlle geeft ze me aan. 3 stappen en 1 rust... Eindelijk komen we bij Stella point aan. Mariëlle loopt naar me toe en zegt ‘we gaan niet meer verder’ Ik ben verbaasd. “echt wel!” is mijn response. Vanaf hier wordt het makkelijker terrein om op te lopen, iets vlakker. Uhuru point is vanaf hier te zien.  “Uhuru, here we come”, denk ik. Op stella point houden we een korte pauze.

Living belt met zijn telefoon naar het hotel  en vraagt naar Ki. Ik krijg haar aan de telefoon. Ik roep trots dat we bij Stella zijn. ‘Stella? Wie is Stella?’ zegt ze.  Ik ben even teleurgesteld dat ze het niet door heeft.  (Stella point = 5739 meter) . Ze vraagt of we morgen voor de top gaan. Ik denk, daar ben ik al bijna. Ik probeer het haar uit te leggen, ik zeg nog dat we het gaan proberen om de Uhuru te halen. De batterij van de telefoon is leeg en de verbinding valt weg. Dat was een vreemd gesprek. Ze weet wat Stella is... Dat ik een dag te vroeg top haal is even verwarrend. Even overweeg ik mijn man op de hoogte te stellen, maar ik wil niet een sms versturen met ik ben er bijna. Ik wil dat pas doen als ik er ben geweest. Na een “marsijsje” gaan we verder. De pijnstillers hebben goed z’n werk gedaan en ik kan er weer tegen aan. Maar ik doe pole pole, des te meer dat ik kan genieten. Mariëlle zegt niet veel tegen me, ik weet niet waarom. Met 45 min staan we op Uhuru point (5895 meter). Ik zie het bord voor me en ik voel tranen opkomen van blijdschap. Ik ben zo intens gelukkig. We geven elkaar een hug. Tijd voor foto’s en een happydance en om te genieten.

 Mariëlle maakt ook video opname met haar camera. De gletsjers zijn indrukwekkend. De krater is helemaal wit door de sneeuw. De zon maakt het aangenaam om er te zitten. We zijn wel 30 min op de top met helemaal niemand, wij zijn de laatste namelijk die de top hebben gehaald op deze dag. Dat maakte het extra mooi, zo ontspannen… Ik wil nog een sms schrijven voor verzenden bij Stella, maar mijn telefoon is niet in mijn telefoonvakje. Zou ik die er echt uit hebben gegooid ivm dagrugtas zo licht mogelijk houden? Ik schrijf in het sneeuw nog een tekst voor mijn man en maak er een foto van. 

Dan is het tijd om terug gaan. Naar beneden gaat harder dan naar boven. Ik wil niet naar beneden rennen, ik wil heel van de berg af komen. Dus met een redelijke snelheid naar beneden. Mariëlle wordt emotioneel op moment dat we weer bij Stella point zijn. Ze heeft last van hoofdpijn en misselijkheid maar ze probeert zich groot te houden. Ik zie haar iets zwalken onderweg naar beneden. Ik sein de gids subtiel in en hij had haar gezwalk ook al gespot. Hij neemt Mariëlle bij de hand en ze gaan voorop naar beneden. Door dat er wolken langs trekken zijn ze snel uit mijn zicht verdwenen. Nick en ik gaan rustig op mijn tempo door. Van hem leer ik zandsurfen. Ik krijg er veel plezier in. Soms weet hij me net op te vangen voordat ik op mijn achterste terecht kom maar heel soms niet. Ik schater dan van het lachen en roep ‘tijd voor een pauze?’ De terugweg naar het camp is verder dan dat ik had gedacht, dus hebben we best een afstand afgelegd in de nacht. De route naar beneden is anders dan omhoog. Onderweg vertelt hij dat hij mijn telefoon elders had opgeborgen ivm kou en batterij. Ik blij, ik hoef dan niet zo te zoeken naar mijn telefoon. En misschien bij Barafu al een berichtje naar mijn manneke sturen dat ik het heb gehaald. We lopen langs het startpunt waar we om 2 uur in de nacht begonnen zijn met de klim en Nick attendeert me er op. Ik geloof hem niet. Is maar goed dat het zo donker was dat ik de stijlheid niet had gezien. Beter niet te weten. 

Overigens bedenk ik me opeens dat ik de zonnebrandcrème vergeten ben op te doen. O ooooh. Mariëlle ligt te slapen. Toch maak ik haar wakker, want de symptomen waren toch die van hoogteziekte en ik wilde toch even checken in welke mate ze er nog last van heeft. Haar reactie is goed, dus ik laat haar nog even rusten. En ik? Ik ga maar eens aan de koffie. Sinds dag 2 geen koffie meer gedronken ivm mijn  hart,  wat al harder moet werken door ijle lucht. Dan ga ik geen stimulerende middelen nemen... Dus ik als koffie verslaafde geniet nu dubbel en dwars van een bakkie koffie :D En dan komt lunch.. Mariëlle wakker maken dus. Ze voelt zich nog steeds niet lekker. Ze eet wel iets. Spullen inpakken en doorgaan naar het volgende camp. Mariëlle loopt nu achter mij, ze weet dat ze op eigen tempo te hard zal gaan en uit balans zal raken dan, dus ik voorop, dan Mariëlle en dan Living en Nick die zo nu en dan rechts of links roepen. Living vraagt aan me waar ik de energie vandaan haal omdat ik zo fit ben (of lijk) ik geef als reply dat dat de koffie is. Maar ik denk dat het komt doordat Nick mijn tas heeft gedragen het laatste stuk omhoog en deze ook niet meer afstond aan mij tot aan het camp.  Oftewel de verdeling van energie. 

In het camp Barafu heb ik geen bereik. Onderweg probeer ik het  nog een paar keer en pas tegen het vallen van de avond,  in de buurt van het Millennium camp, gaat de sms er doorheen. Ik hoop dat het sms-je echt aan komt, want dat is nooit zeker. In het camp bericht ik ook mijn broer en Ki ook van het succes van Mariëlle en mezelf. Langzaam aan beginnen onze gezichten wat rood te worden, beiden zijn we flink verbrand op de neus/wangen. Mariëlle zegt zich beter te voelen. Gelukkig maar, we moeten nog  2 dagen wandelen. Ik inspecteer mijn voeten en zie 1 mini blaartje, het mag geen naam hebben. Wat me ook op valt is dat gevoel van rechter grote teen niet helemaal terug is gekomen. Ach misschien trekt dat nog bij. “wiggle your big toe” Mariëlle en ik bespreken de dag. Hoe dat allemaal is gegaan. Wat blijkt nu. Mariëlle had last van hoofdpijn toen ze zei dat we niet verder gingen bij Stella. point En ik maar denken dat ze probeerde na te denken voor mij omdat ik zo‘n last had van mijn rug. En zo was er een miscommunicatie ontstaan... Dat Mariëlle toen wat stil was, was ook logisch gezien haar hoofdpijn. Living zegt dat hij van beiden niet geaccepteerd had als we het op hadden willen geven. Hij vond ons beiden fit genoeg om door te gaan.

Tekst voor mijn sweety