3000-900

Laatste stukje naar beneden. Zou makkelijk moeten zijn, maar het eerste deel is toch grote stappen, (knieën diep buigen) moeten zetten om naar beneden te komen. Mijn knieën zijn niet happy. Mariëlle houdt de gidsen op een afstandje voor me, want dat gelul in het swahili werkt licht op mijn zenuwen zoals het 2 dagen geleden bij haar op haar zenuwen werkte. Ik ben haar dankbaar. Hoe meer we dalen hoe beter de weg wordt. Mijn knieen zijn lief voor me en de pijn wordt minder. Op dat moment gaat Mariëlle door haar knie en zo wisselen we af. Onderweg komen we een Nederlander tegen die het niet heeft gehaald. Hij vertelt dat hij met zijn maten zelfs sneller dan hun porters in het camp aan kwamen. Ze hebben de hoogte zwaar onderschat en hij kreeg last van hoogteziekte. Maar hij wil volgend jaar zeker nog wel een keer de Kilimanjaro proberen te beklimmen, alleen dan pole pole. Mariëlle geeft hem haar klavertje 4 voor good luck voor volgend jaar. Iedereen rent ons voorbij op de laatste dag. Ook de toeristen. Ik heb ze maar niet verteld dat ze straks in in dezelfde rij moeten staan voor uitschrijven. Daarbij komen we ze later weer tegen, terwijl zij een pauze nodig hebben en wij niet. We naderen de gate en zo komt een eind aan ons avontuur

Als Mariëlle niet aan me had gevraagd of ik met haar de Kilimanjaro wilde beklimmen dan was ik er nooit gekomen! Dank je wel  Mariëlle! Ook voor de experience

Mijn man vind het allemaal maar eng en vroeg me voor vertrek dit nooit meer te doen. Voor mijn man: Maak je geen zorgen, ik zal de kili geen 2^e keer gaan beklimmen. Misschien wel een andere berg :P

Mijn moeder was in Moshi stand by als onze persoonlijke verpleegkundige voor het geval dat een van ons eerder terug zou komen. Ki, bedankt voor het zijn van een vangnet, gelukkig hebben we er geen gebruik van hoeven te maken :)

Dank aan iedereen die de blog met interesse heeft gevolgd en mij hebben gesteund in deze lange reis die voor mij vorig jaar al was begonnen

p.s. Mijn rechter grote teen is nog steeds grotendeels gevoelloos. Als een gevoelloze teen alles is wat ik over hou dan vind ik dat een goede deal.

Dag 9 - 7.15 t/m 11.45

De route naar beneden is steil en met grote stappen. Ik vind het geen fijne weg om te lopen. Lisa voelt hierbij haar knieën en haar heup. Ik heb begin van de route geen last van mijn knie. Doordat ik zonder stokken liep, kon ik erg makkelijk foto’s maken. Ook hierbij wisselden wij af. Aan het einde van de weg was het vlak en voelde ik mijn rechter knie dat hij door zakte. En ben ik een aantal keer bijna door mijn enkel gegaan. Gelukkig heb ik bergschoenen aan.

Onderweg komen we een Nederlander tegen die het niet gehaald heeft. Toen kwam de werkelijkheid bij mij aan. Dat niet iedereen die wij tegen komen het gehaald zou hebben. Terwijl ik dacht als wij het halen, dan haalt iedereen het wel. Aangezien we lichamelijke klachten hebben, ik bijna elke dag hoofdpijn heb gehad, behalve de laatste twee dagen. We hoorde van hem dat hij snel de berg bewandelde, waardoor hij overvallen werd door de hoogte ziekte. Hij is zelfs een keer sneller bij een camp aangekomen dan de poorters. Toen ik hem weer tegen kwam bij de Gate heb ik hem de geluksklavertje gegeven. Dat hij die de volgende keer kan mee nemen. Aangezien je geluksklavertjes door kan geven vond ik dit een mooie gelegenheid om door te geven. Zodat ook hij de top kan halen.

Aangekomen bij de Gate moesten we ons gaan uitschrijven… Helaas waren we al snel omsingeld door allemaal verkopers en vroeg ik aan Lisa wat is nee in Swahili. HAPANA… dat heb ik erg goed weten te gebruiken. Ik was het zo zat die mensen om ons heen. En dit hield ze wel op een afstand. De kok van die jongen moest erg lachen om mijn Swahili en vond dat ik echt Swahili sprak waardoor de verkopers op afstand bleven.  Tijdens het uitschrijven kwamen we nog een Nederlandse vrouw tegen die het in haar eentje de top bereikt hebt, waarop ik tegen Lisa zei, dat ik erg blij was dat ik het samen met haar geklommen heeft. Dat we een goed koppel zijn en elkaar aangemoedigd hebben en dat we onze lichamelijke klachten afwisselde hebben met elkaar.

Lisa bedankt voor je steun, en om deze mooie ervaring samen te hebben mogen beleven.

Babu Living bedankt voor je geweldige begeleiding en geduld.

Nick bedankt voor je begeleiding

Kitty bedankt dat je er bij was, en dat je klaar stond toen wij vies en wel beneden in het hotel aan kwamen

Greet en Nico bedankt dat jullie mij aanmoedigden om de berg te beklimmen!  

3700-3000

Vroeg wakker worden met de kili song. Niet erg! Wel erg is wakker worden en zien dat je camelbak heeft gelekt. Vooral omdat er niet zuiver water in zat, maar water met het zoete plakkerige isostar spul er in. Mariëlle haar luchtbedje is hierdoor ook nat geworden. Ik baal. Gelukkig is de zon zo fel dat alles zo droog is. Spullen inpakken en jawel wel 2,5 uur wandelen. Dat is maar een klein stukje als je het vergelijkt met vorige dag. Toen zijn we denk ik wel 15 uur onderweg geweest. Mariëlle is weer fit en sprint zowat naar beneden. Ik niet, nog steeds heerlijke pole pole tempo met mijn wandelstokken naar beneden. Volgende camp is Mweka. En daar is het druk!!! Eigenlijk loopt bijna iedereen van de top naar Mweka. Omdat wij 1 dag eerder bij de top waren kunnen wij rustiger aan doen met naar beneden gaan. we kunnen dus 2 camps bezoeken op de terugweg. Ineens hoor ik wat gerammel en mensen die grote snelle stappen nemen. Ik zie een brancard die in gebruik is, met een bloedgang naar beneden wordt vervoerd. Ineens weet ik hoeveel geluk Mariëlle en ik hebben gehad, en hoe belangrijk een goede voorbereiding is. Het was een goed besteed jaar.  Ook ben ik blij dat we het in ons eigen tempo hebben gedaan waardoor ik zelfs op de top  geen last had van hoogteziekte.

Dag 8 - 10.00 t/m 12.35

Vanmorgen mochten we uitslapen… jaja tot 8 uur. Waarop mijn reactie was, dat is niet uitslapen… Maar oke 8 uur is goed J

Helaas werden we wakker en kwamen we erachter dat de drinkzak van lisa de nacht gelekt heeft. Gelukkig hebben we een korte wandeling voor de boeg en hebben we geen haast met weg gaan. En konden de spullen mooi drogen.

Het was een makkelijke route, veel naar beneden gelopen. 30 min voor aankomst maakte Living een grapje en vroeg of ik zijn tas wilde dragen!!! Oh ja hoor geen probleem… Was wel grappig zijn gezicht te zien dat ik hem omdeed. Nadat we opmerkingen kregen van voorbij gaande porters, en Frankje (onze geweldige kok) mij wilde zien lopen met zijn tas op.  De tas was 10 kg volgens Living en wilde me niet laten kennen. Het was een erg onhandige tas, kon mijn rug niet buigen dus liep de 30 min met een rechte rug. Aangekomen bij de kamp vond Living het erg leuk om met andere te praten dat ik zijn rug tas droeg. 

De rest van de middag heb ik met de jongens gekaart en toen ik uit de tent kwam was er ineens een aantal tenten bij gekomen. De camping waar we nu aankomen is eigenlijk de plaats waar iedereen kampeert als je de top bereikt hebt en naar beneden loopt. Omdat wij een dag extra hadden sliepen we na de summit een camping er voor, en hadden we vandaag een heerlijke korte wandeldag. 

In de avond heb ik nog een uurtje met Living gekaart, daarna naar mijn eigen tent gegaan en nog even liggen keten en praten met Lisa. Hoe trots we op onszelf zijn. Dat we de top bereikt hebben.  

4800-5895-3700

01:15 Een geweldige verrassing, het heeft gesneeuwd!!! Ineens ziet het er magisch uit. Mensen lopen door ons mini-camp en de lijn van mensen gaat zo de berg op. Een lange sliert van mensen met lampjes die langzaam aan naar boven beweegt. Ik hoor iemand zeggen “oh camp, hier had ik ook wel gewild” Onze maagjes worden gevuld met thee en koekjes. Ik vraag me af of men geen stevige snack geeft, of dat dit uit gemak is. Het is niet veel om de hele nacht mee te moeten doen. Maar ik heb een paar repen mars (in Moshi waren deze vloeibaar, toch voorzichtig mee genomen), een energiebar en water met isostar poeder. Moet goed komen. Living zegt, geef je tas af als je denkt dat die te zwaar is of je belemmert. Wees voorzichtig met je energie, de energie verspreiden. Wacht er niet te lang mee, als wij het zien is het al te laat. Geef je tas gewoon aan ons. Ik ben daar natuurlijk te eigenwijs voor en besluit het nog even aan te kijken. En als hij dit nu al zegt, hoe zwaar is die tocht dan wel niet. Slik.. Hij zegt nog, vergeet je zonnebrandcrème niet mee te nemen. Om 2 uur sluiten we ons aan bij de lange slinger die langzaam omhoog gaat. Ook bij ons gaan de lichtjes aan, het lijkt wel St.Maarten. Al snel merk ik dat ik niet zo snel wil gaan als de mensen die voor ons lopen. Wij kiezen voor een langzame pas en worden dan ook ingehaald. Er is een man die ons wil passeren en zegt dit tegen zijn gids. Zijn gids zegt. Ze hebben een goed tempo, onderbreek ze niet. We lopen zo langzaam dat ik me bijna zorgen maak, maar na zo’n opmerking van de gids is dat weg. Mijn persoonlijke eis is dat ik de berg op moet kunnen komen met alleen via de neus te ademen. Dit heb ik tot op heden ook gedaan, dus deze nacht moet ook zo gaan. Ga ik harder, dan ben ik bang dat ik buiten adem raak met alle gevolgen van dien... Onze hoofdlampjes geven net voldoende licht om het spoor te zien. Als ik recht voor me kijk dan zie ik de schoenen van Mariëlle.  Living had het over een milde temperatuur door de hagel, nou het is gewoon ijs koud! Mijn voeten voelen nu al aan als gevoelloze dingen. `wiggle your big toe` (Urma Thurman film Kill Bill) Ik wiggle ze wel allemaal, goed voor bloedsomloop.

 Marielle geeft haar rugtas aan de gids. Ik weiger nog steeds. Ik denk wel na over het verdelen van de energie en misschien is dat toch wel verstandig. Ik kijk omhoog. Living ziet dat. Niet omhoog kijken! Zegt hij. Maar ik kijk niet omhoog van moet ik nog zo ver? Ik kijk omhoog en zie de uitdaging. Dan kijk ik naar beneden en ik ben trots dat we al zo ver zijn gekomen. Ik wil wat uit mijn tas pakken. Ik trek mijn buitenste handschoenen uit en dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn handen voelen meteen bevroren aan. Eindelijk besluit ik om niet langer eigenwijs te zijn en zet mijn trots opzij. Ik geef mijn rugtas af. Het "pad" is erg stijl en het loopt niet fijn met een rugtas. Living tovert een paar snickers tevoorschijn. Happy met een pauze eten we de inmiddels bevroren snickers op (van vloeibaar naar bevroren in 6 dagen). Pauze is niet lang en we zijn snel weer in beweging. Het duurt niet lang meer voordat de zon op komt. Ik begin last van mijn rug te krijgen. Dit probleem had ik in december ineens, ik heb mijn rug er voor laten kraken, maar het is niet helemaal weg gegaan. En nu komt het in alle heftigheid terug. Mijn fysiotherapeut had gezegd dat ik mijn rug hol moest maken en lopen als een zwangere vrouw. Dat maakt de rug sterk. Nou als ik dat nu doe, dan pleur ik van de berg. Mariëlle zegt “ik val bijna in slaap zo moe ben ik” Ik maak me zorgen, ik loop immers achter haar. Waar blijft die zon, dat zal helpen haar wakker te houden Even een stop, paracetamol en ibuprofen. Mijn pas is trager dan net en elke stap doet pijn. Ik begin een ritme aan te nemen van 3 stappen en 1 rust. Zo schuifel ik verder. Wachten op pijnstillers is naar, vooral omdat ik niet rustig kan gaan zitten, dan koel ik te snel af. “Wiggle your big toe” Ik wiggle ze maar weer allemaal. Het zijn ijsklompjes geworden. Daar is de zon! Wauw, en het is meteen een prachtig plaatje.

 Living ziet dat ik probeer mijn camera te bereiken. Hij helpt, hij weet waar ik deze verstopt heb in al mijn lagen kleding. In mijn donsjasje. Hij gaat ook meteen foto’s maken. Ik ben happy en geniet van het uitzicht. En dan door ploeteren naar boven, nog een klein stukje tot aan Stella point. Maar eerst nog een paar pillen voor de rug, Mariëlle geeft ze me aan. 3 stappen en 1 rust... Eindelijk komen we bij Stella point aan. Mariëlle loopt naar me toe en zegt ‘we gaan niet meer verder’ Ik ben verbaasd. “echt wel!” is mijn response. Vanaf hier wordt het makkelijker terrein om op te lopen, iets vlakker. Uhuru point is vanaf hier te zien.  “Uhuru, here we come”, denk ik. Op stella point houden we een korte pauze.

Living belt met zijn telefoon naar het hotel  en vraagt naar Ki. Ik krijg haar aan de telefoon. Ik roep trots dat we bij Stella zijn. ‘Stella? Wie is Stella?’ zegt ze.  Ik ben even teleurgesteld dat ze het niet door heeft.  (Stella point = 5739 meter) . Ze vraagt of we morgen voor de top gaan. Ik denk, daar ben ik al bijna. Ik probeer het haar uit te leggen, ik zeg nog dat we het gaan proberen om de Uhuru te halen. De batterij van de telefoon is leeg en de verbinding valt weg. Dat was een vreemd gesprek. Ze weet wat Stella is... Dat ik een dag te vroeg top haal is even verwarrend. Even overweeg ik mijn man op de hoogte te stellen, maar ik wil niet een sms versturen met ik ben er bijna. Ik wil dat pas doen als ik er ben geweest. Na een “marsijsje” gaan we verder. De pijnstillers hebben goed z’n werk gedaan en ik kan er weer tegen aan. Maar ik doe pole pole, des te meer dat ik kan genieten. Mariëlle zegt niet veel tegen me, ik weet niet waarom. Met 45 min staan we op Uhuru point (5895 meter). Ik zie het bord voor me en ik voel tranen opkomen van blijdschap. Ik ben zo intens gelukkig. We geven elkaar een hug. Tijd voor foto’s en een happydance en om te genieten.

 Mariëlle maakt ook video opname met haar camera. De gletsjers zijn indrukwekkend. De krater is helemaal wit door de sneeuw. De zon maakt het aangenaam om er te zitten. We zijn wel 30 min op de top met helemaal niemand, wij zijn de laatste namelijk die de top hebben gehaald op deze dag. Dat maakte het extra mooi, zo ontspannen… Ik wil nog een sms schrijven voor verzenden bij Stella, maar mijn telefoon is niet in mijn telefoonvakje. Zou ik die er echt uit hebben gegooid ivm dagrugtas zo licht mogelijk houden? Ik schrijf in het sneeuw nog een tekst voor mijn man en maak er een foto van. 

Dan is het tijd om terug gaan. Naar beneden gaat harder dan naar boven. Ik wil niet naar beneden rennen, ik wil heel van de berg af komen. Dus met een redelijke snelheid naar beneden. Mariëlle wordt emotioneel op moment dat we weer bij Stella point zijn. Ze heeft last van hoofdpijn en misselijkheid maar ze probeert zich groot te houden. Ik zie haar iets zwalken onderweg naar beneden. Ik sein de gids subtiel in en hij had haar gezwalk ook al gespot. Hij neemt Mariëlle bij de hand en ze gaan voorop naar beneden. Door dat er wolken langs trekken zijn ze snel uit mijn zicht verdwenen. Nick en ik gaan rustig op mijn tempo door. Van hem leer ik zandsurfen. Ik krijg er veel plezier in. Soms weet hij me net op te vangen voordat ik op mijn achterste terecht kom maar heel soms niet. Ik schater dan van het lachen en roep ‘tijd voor een pauze?’ De terugweg naar het camp is verder dan dat ik had gedacht, dus hebben we best een afstand afgelegd in de nacht. De route naar beneden is anders dan omhoog. Onderweg vertelt hij dat hij mijn telefoon elders had opgeborgen ivm kou en batterij. Ik blij, ik hoef dan niet zo te zoeken naar mijn telefoon. En misschien bij Barafu al een berichtje naar mijn manneke sturen dat ik het heb gehaald. We lopen langs het startpunt waar we om 2 uur in de nacht begonnen zijn met de klim en Nick attendeert me er op. Ik geloof hem niet. Is maar goed dat het zo donker was dat ik de stijlheid niet had gezien. Beter niet te weten. 

Overigens bedenk ik me opeens dat ik de zonnebrandcrème vergeten ben op te doen. O ooooh. Mariëlle ligt te slapen. Toch maak ik haar wakker, want de symptomen waren toch die van hoogteziekte en ik wilde toch even checken in welke mate ze er nog last van heeft. Haar reactie is goed, dus ik laat haar nog even rusten. En ik? Ik ga maar eens aan de koffie. Sinds dag 2 geen koffie meer gedronken ivm mijn  hart,  wat al harder moet werken door ijle lucht. Dan ga ik geen stimulerende middelen nemen... Dus ik als koffie verslaafde geniet nu dubbel en dwars van een bakkie koffie :D En dan komt lunch.. Mariëlle wakker maken dus. Ze voelt zich nog steeds niet lekker. Ze eet wel iets. Spullen inpakken en doorgaan naar het volgende camp. Mariëlle loopt nu achter mij, ze weet dat ze op eigen tempo te hard zal gaan en uit balans zal raken dan, dus ik voorop, dan Mariëlle en dan Living en Nick die zo nu en dan rechts of links roepen. Living vraagt aan me waar ik de energie vandaan haal omdat ik zo fit ben (of lijk) ik geef als reply dat dat de koffie is. Maar ik denk dat het komt doordat Nick mijn tas heeft gedragen het laatste stuk omhoog en deze ook niet meer afstond aan mij tot aan het camp.  Oftewel de verdeling van energie. 

In het camp Barafu heb ik geen bereik. Onderweg probeer ik het  nog een paar keer en pas tegen het vallen van de avond,  in de buurt van het Millennium camp, gaat de sms er doorheen. Ik hoop dat het sms-je echt aan komt, want dat is nooit zeker. In het camp bericht ik ook mijn broer en Ki ook van het succes van Mariëlle en mezelf. Langzaam aan beginnen onze gezichten wat rood te worden, beiden zijn we flink verbrand op de neus/wangen. Mariëlle zegt zich beter te voelen. Gelukkig maar, we moeten nog  2 dagen wandelen. Ik inspecteer mijn voeten en zie 1 mini blaartje, het mag geen naam hebben. Wat me ook op valt is dat gevoel van rechter grote teen niet helemaal terug is gekomen. Ach misschien trekt dat nog bij. “wiggle your big toe” Mariëlle en ik bespreken de dag. Hoe dat allemaal is gegaan. Wat blijkt nu. Mariëlle had last van hoofdpijn toen ze zei dat we niet verder gingen bij Stella. point En ik maar denken dat ze probeerde na te denken voor mij omdat ik zo‘n last had van mijn rug. En zo was er een miscommunicatie ontstaan... Dat Mariëlle toen wat stil was, was ook logisch gezien haar hoofdpijn. Living zegt dat hij van beiden niet geaccepteerd had als we het op hadden willen geven. Hij vond ons beiden fit genoeg om door te gaan.

Tekst voor mijn sweety

Movie by Marielle

Marielle heeft op de top een opname gemaakt. Het is er zo mooi... En we zijn op dat moment de enige op de top...

Dag 7 - Summit 2.00 t/m 13.30 en 15.00 t/m 18.30

Uiteindelijk toch 15 min gekregen om ons aan te kleden en daarna 30 min om de koekjes met thee te drinken.

We starten om 2 uur in de ochtend. Voor ons waren er al vele gepasseerd. Het was een mooi gezicht met de lichtjes in het donker al lopen. In het donker zie je de berg niet, wel de lampjes die iedereen bij zich heeft.

De dag ervoor heeft Living duidelijk gezegd dat we een behoorlijke klim gaan maken. Dat het niet erg is als hun onze tassen zouden dragen. Als hij het ziet dat het ons te veel wordt, is het al te laat. Dus belangrijk was dat we op tijd moesten aangeven om de tassen af te geven. Aangezien ik met dag 1 al ervaren heb om mijn tas “gedongen” af te staan was het nu iets makkelijker om mijn tas af te staan. Omdat ik vrij snel mijn tas afgedaan heb, volgde Lisa na een tijdje ook. Ik was super trots op haar want ik ken mijn lieve eigenwijze vriendin.

Ik baalde verschrikkelijk voor Lisa dat ze de laatste 45 min last kreeg van haar rug en in haar heup. Ik heb gelukkig geen lichamelijke klachten. Ik was wel ontzettend moe, en viel soms bijna in slaap tijdens het lopen. En dat terwijl we nog een lange weg moesten afgaan. Onderweg zag ik van schaduw nog twee schattige muizen lopen en een pad in een hoekje staan, maakte het lopen in het donker weer grappig. Gister tijdens het lopen zag ik nog een paard staan. Lisa vertelde me dat het hoogwaarschijnlijk komt omdat ik moe bent en mijn hersenen lui zijn en bepaalde indrukkingen gaf zonder goed na te gaan of het juist is.

 Eindelijk aangekomen om Stella point om 8.30 had ik kloppende hoofdpijn gekregen en knuffelde ik Lisa en vertelde haar het niet erg te vinden om niet verder te lopen. Omdat Lisa last had van haar lichaam en ik had weer eens hoofdpijn. Tot nu toe elke dag hoofdpijn gehad.

Lisa was duidelijk en zei direct nee we gaan echt Uhuru halen. Daar was ik erg blij mee dat ze dat zo stellig zei. En was ook niets tegenin te brengen gelukkig!!! Na een aantal minuten bij Stella te hebben gestaan zijn we verder gegaan naar de top. Mijn hoofdpijn werd er niet minder om en had bij Stella paracetamol en ibuprofen ingenomen. Aangekomen bij de top was ik erg opgelucht en blij dat we door zijn gelopen. Hoofdpijn ging naar de achtergrond… Later begreep ik van Lisa dat Living ons echt niet had achter gelaten en ons verder had laten lopen. Heerlijk om Living als gids te hebben. We hebben 30 min op de top gestaan. Foto’s gemaakt en een film gemaakt.

Daarna zijn we naar beneden gegaan. Ik moest huilen omdat ik het zo zat was die hoofdpijn, daarbij was ik ook erg misselijk en moe. Ik wilde me groot houden, dus draaide me om zodat alleen Lisa het zag. Ik was al richting beneden aan het lopen. Was ontzettend moe dus wilde het liefst al beneden zijn. De gidsen zaten nog even bij Stella point en volgde ons verder. Living loopt ineens naast me en wilde mijn arm vast houden, waarop ik zei dat ik zelf kan lopen, eigenwijs als ik was. Want ik gleed een keer uit, en liep zwalken over de paden. Hij zei dat hij mijn arm vast zou houden als we bij het zacht zand aan komen. Waarop ik zei prima. Geen idee wat hij er mee bedoelde, maar te moe was voor verdere uitleg. Uiteindelijk kwamen we bij het zachte zand. En hield hij mijn arm vast en legde hij uit dat we zo naar beneden konden gaan. Dit ging een stuk sneller dan naar beneden. Het naar beneden lopen was erg leuk om te doen. Alleen soms als we aan het bijkomen waren, bonkte mijn hoofd nog harder. Soms maakte we een praatje en vroeg hij of ik moe was. Waarop mijn antwoord was, dat ik niet moe was. Toch al vrij snel bekende ik erg moe te zijn en dat mijn hoofdpijn en misselijkheid nog niet over was. Hij gaf ons wel een compliment dat we het zo goed gedaan hebben. Dat hij het wel spannend vond omdat ik met dag 1 een paniek aanval had. En dat we het beiden erg goed gedaan hebben. Hij vroeg of het zou helpen als ik even tot rust zou komen om vervolgens het laatste stukje te lopen. Waarop ik zei dat hoe dan ook we wel door gaan lopen dat het wel zou gaan. Living vroeg tijdens het lopen of het wel verstandig was om te kaarten. Waarop mijn antwoord was dat het op dat moment goed was, en dat ik geen behoefte had om te rusten. Aangekomen op de camp kreeg ik wat te drinken en ging ik even liggen. Waarschijnlijk 40 min geslapen. Toen wekte Lisa me, wat ik baalde want ik lag dacht ik net te slapen. Ondanks mijn misselijkheid heb ik wat gegeten en de spullen opgeruimd en zijn we verder gegaan.

  15.00 begon de volgende route… We kwamen andere klimmers tegen die de top nog moesten klimmen. Ik probeerde er op mijn best uit te zien. Want ik wilde ze niet ontmoedigen hoe ik mij voelde. Gelukkig al vrij snel kwamen we niemand meer tegen en gingen we lopen. In het begon was alleen Nick met ons aan het lopen. Nick vroeg of hij mijn tas kon dragen, waarop mijn antwoord nee was. Mijn reden was dat ik anders te weinig zou drinken en als ik van mijn hoofdpijn en misselijkheid af wilde komen moet ik wel voldoende drinken. Uiteindelijk volgde Living ons en kwam hij naar mij toe en vroeg waarom ik mijn tas niet liet dragen door Nick. Uiteindelijk heeft Living toch aangedrongen om mijn tas te dragen en liet mij af en toe stoppen om wat te drinken.

Ik was zo misselijk dat ik het moeilijk vond om de mannen achter mij te verdragen. Ze hebben een luide stem en als ze Swahili met elkaar spreken kon ik niet verdragen. Ik wilde ze liever voor mij laten lopen, alleen dat accepteerde ze niet, omdat ze ons in de gaten wilde houden. Ze namen daardoor een gepaste afstand van ons. Wat erg fijn was.

Uiteindelijk aangekomen op de camping ging ik zitten en was de hoofdpijn, misselijkheid weg…  Ik had nu de puf om iedereen een sms te sturen om te zeggen dat ik de top bereikt hebt. Waarschijnlijk had ik last van Hoogte ziekte!

Vandaag kreeg ik van Lisa Coca cola… Omdat ik het verdiend had… En al die tijd zonder cola gedaan heb… Misschien voelde ik me daarom wel goed… Moest gewoon mijn verslaving weer aanvullen.

3980-4800

En daar gaan we weer, een stukje omhoog, een stukje naar beneden en een stukje omhoog... Het doel van vandaag is Barafu. We gaan naar Barafu om ons in te schrijven alsof we daar verblijven en dan gaan we door naar Kosovo (sssst, toeristen mogen daar geen camp op zetten) Kosovo ligt 200 meter hoger is is eigenlijk geen camp maar een stukje vlak terrein waar je een paar tentjes kwijt kunt. Maar onze gids vind dit voor ons een goede optie omdat dat de summitnacht minder lang maakt en het is daar rustig dus dan kunnen we in de avond slapen. In Barafu is het zo druk dat slapen onmogelijk is. Ik vind dat een geweldig idee. De gids gaat vooruit om het Kosovo camp te regelen. En Living had gelijk. Mariëlle en ik lopen door Barafu heen en het is druk. Druk met mensen die nog omhoog moeten, maar ook diegene die er al zijn geweest. Living had ons eerder al gezegd, informeer niet naar hoe de mensen het hebben ervaren. Maar je ontkomt er hier niet aan. “Het was zwaar, maar de moeite waard!” “gewoon pole pole, je komt er wel” en meer van dat soort teksten. Eigenlijk wil iedereen je bemoedigende teksten geven. Er is een andere gids die op me af komt en me een hug geeft. “Je hebt Barafu gehaald, je gaat de top halen” is zijn tekst. Ik ken de hele man niet... Mariëlle en ik schrijven ons in en “stiekem” lopen we door naar volgende camp. Zo blij dat we die chaos achter ons laten. Maar dan komt de volgende uitdaging, over grote stenen lopen (die glad lijken , maar het niet zijn). Het gaat uiteraard ook weer stijl omhoog. Ik vind het eng en Mariëlle rent zowat naar boven. Ach, wat maakt het ook uit. Ik ga gewoon op handen en voeten, wie boeit het nou dat ik gewoon omhoog kruip. Als ik er maar kom toch? Ik zie nog meer mensen naar beneden komen, maar dan niet zo happy en grauw in gelaat. Dit is toch wel een beetje demotiverend/beangstigend. Maar we hebben goed geacclimatiseerd, ik heb toch wel vertrouwen. We komen aan bij ons privé camp  De top is nu dichtbij. Het begint te hagelen. Living zegt blij te zijn met de hagel, want dan is het komende nacht niet zo koud. Tijd voor thee en lunch en rusten. Mariëlle gaat kaarten met de heren en ik ga me voorbereiden. Nieuwe batterijen in alle apparatuur ( hoofdlampje/camera/telefoon) en leeg kaartje in de camera. Dagrugtas “legen”, zo licht mogelijk maken. 18:00 eten (ik heb honger en Mariëlle niet, maar ze eet wel ) en daarna slapen. Mariëlle en ik liggen op de matrasjes, in de slaapzakken en ineens zeg ik “Eh, we liggen met ons hoofd naar beneden” (niet goed!! Kan AMS veroorzaken) We besluiten onze lenigheid te testen en met slaapzak en al alle twee te draaien zodat we goed liggen. En check, we zijn lenig.

Dag 6 - 8.20 t/m 14.30

In mijn dagboek schrijven stond niet meer erg hoog in mijn boekje. Ik kies kaarten met de jongens als eerste… Vandaag zouden we lopen naar Barafu. Living liep op een gegeven moment voor ons uit, omdat hij een andere plaats ging regelen om te gaan slapen. Living moest daarbij wel onderhandelen met de Ranger. Zodat we in alle rust konden slapen. Want de camping was erg groot en rumoerig. Wat nog een mazzel was, want het scheelt 2 uur lopen op de summit dag. 

Aangekomen op de camping heb ik aantal uurtjes met de jongens gekaart en Lisa heeft in haar dagboek geschreven. Living vroeg hoeveel tijd we nodig hadden om op te staan. Waarop ik zei als we alleen op moeten staan zonder spullen in te pakken. 15 min. Dat vond hij wel weinig voor twee vrouwen… Terwijl hij ons steeds 30 min geeft om ons aan te kleden en de spullen in te pakken.

In de avond zijn we vroeg naar bed gegaan om ons voor te bereiden van DE DAG!

3986-4250-3980

Na het ontbijt zie ik al veel mensen op The Wall, sterker nog, ik zie file op The Wall! Porters moet je altijd voor laten gaan! En dat doen we ook. Zij zetten immers je volgende camp op. Gelukkig zijn de muurklimlessen niet voor niets geweest. Niet dat hier letterlijk geklommen moet worden, maar ik herken de grepen en ik heb meer vertrouwen in mijn kunnen. Klauteren is het zeker wel. Wel jammer van mijn dikke zolen, ik voel niet of ik mijn voeten goed plaats, op goed vertrouwen dan maar. Ik kan me zo ook voorstellen dat het ook wel eens fout gaat. Het lijkt wel alsof de gidsen en de assistent gidsen allen op strategische punten staan. Misschien geleerd van het verleden. Ik vraag het nog na bij Living. Hij zegt van niet. Als ik daar een opmerking over geef dat ik hem niet geloof en dat ik denk dat hij probeert een antwoord te geven om ons geen zorgen te laten maken heeft hij volgens Mariëlle een grote grijns op zijn gezicht. Ik zie dat niet, ik kijk tegen zijn enkels aan zo stijl is het. Mariëlle vind The Wall geweldig en hobbelt (zo ver dit mogelijk is) vooruit. Ik doe pole pole, want na The Wall komt vast en zeker een volgende intensieve uitdaging. En dat is goed gegokt. Na stijgen komt dalen om vervolgens weer te stijgen (uiteraard weer erg stijl) Inmiddels heb ik last van mijn knieën en heupen door deze intensieve dag. Ach ja, hoort erbij. Ik wordt ineens opgevangen door Nick. Zand en steentjes maakt dat het lopen hier glad kan zijn en geregeld glij ik een stukje ipv lopen. Camp Karanga! Dorst en honger als een paard. Maar ik zie iedereen hun mobieltjes pakken en dus vraag ik meteen naar het bereik. Dus eerst sms-en naar het thuisfront en dan eten/drinken.  Want ik wilde mijn lieffie toch even laten weten dat ik het nog doe, soort van.

Marielle strikt de veters van een porter

Oke, hier voelde ik me niet helemaal lekker...